PANTERA: Krótka historia przereklamowanego zespołu

Krew mnie zalewa gdy spotykam się ze stwierdzeniem, że PANTERA jest przereklamowanym zespołem. Ja rozumiem, że można nie lubić ich muzyki i  ignorować ich płyty, ale twierdzenie, że to zespół przereklamowany jest albo przejawem czystej ignorancji, albo oznaką braku znajomości tematu

Prawda jest taka, że PANTERA była jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych zespołów lat dziewięćdziesiątych – ten zespół zrewolucjonizował scenę, zaproponował muzykę tak świeżą i nowatorską, że znakomita większość fanów padła przed nimi na kolana, a pozostali ich znienawidzili. Rob Halford rzucił JUDAS PRIEST i ze swoim FIGHT chciał być drugim Philem Anselmo, masa zespołów thrash metalowych zaczęła grać bardziej groove i wplatać w swoją muzykę nowoczesne, panterowe riffy.
Czy to dobrze? Moim zdaniem nie. PANTERA oprócz tego, że była jednym z największych zespołów metalowych, to jednocześnie była jednym z największych szkodników – bo raptem część sceny chciała być jak oni, a że nikomu tak dobrze nie wychodziło to w efekcie powstało mnóstwo pokracznej i zupełnie niestrawnej muzyki. No, ale to już nie wina PANTERY.
Oprócz tych powalających, rwanych riffów, nowatorskiego (na tle sceny metalowej) image, ten zespół był na swój sposób wyrafinowany. Anselmo potrafił swoim głosem operować w różnorodny sposób – nie tylko krzycząc, ale i śpiewać – naprawdę pięknie i przejmująco, a partie gitar solowych swoim kunsztem ścinały z nóg.
Dodam jeszcze, że ten zespół był cholernie bezkompromisowy – zamiast wykorzystać swój komercyjny potencjał, złagodzić brzmienie i wzorem Metallica wrzucić na kolejne albumy kilka ckliwych ballad, oni byli z każdą płytą coraz bardziej ekstremalni.
„Vulgar Display of Power” swoim ciężarem i agresją przewyższył „Cowboys From Hell”. „Far Beyond Driven” był kolejnym krokiem w stronę ekstremy, a „The Great Southern Trendkill” to krążek absolutnie antykomercyjny, przepełniony wściekłością i agresją – moim zdaniem najlepszy z całej ich dyskografii i do tej pory zbyt mało doceniany. Szkoda, że na nim nie poprzestali i powstała jeszcze „Reinventing the Steel” – płyta może i niezła, ale na tle ich wcześniejszych dokonań trochę bezbarwna i zupełnie nie wpisująca się w ich konsekwentny rozwój.